عشق

داشتم به فیلم‌ها و زن‌ها فکر می‌کردم. به نظرم بهترین لحظاتی که در روابطم داشتم، تماشای فیلم‌هایی بوده که در خانه برایشان گذاشتم: کرامر علیه کرامر، گذشته، دیگو مارادونا از کوستریسا.

عشق...

چای احمد گذاشتم. با آب جوش. عجله داشتم و آخرین جرعه‌ها را شتاب‌زده سر کشیدم. گلویم داغ شد. بردم به سال‌ها پیش، دوران مدرسه، وقتی هر روز صبح بیدارم می‌کردند و چای آماده و وقت تنگ بود.  خدای من، چطور این حواس‌ به هم مرتبطند. بعد از خودم پرسیدم چطور هرروز به دلتنگی فکر نمی‌کنم. چطور احساس نیاز نمی‌کنم. + نوشته شده توسط بهنام در شنبه هفدهم اردیبهشت ۱۴۰۱ و ساعت 21:30 | عشق...

و حالا دیگر مامان‌جون نیست. بیشتر از یک سال گذشته و هنوز نرفتم سر خاکش. برای چه؟ هیچ نکته‌ای پشت میسیسیپی و هاوایی نیست. زیبایی پوچ.مامان جون به همه شخصیت می‌داد. به من هم. باغش را بخشیده بود. برایش سالی یک بار انار می‌فرستادند. می‌نشست جلویم. صد در صد توجه‌اش به من. می‌گفت از تماشای این که آرام و بدون عجله انارت را تا آخرین دانه می‌خوری لذت می‌برم. به همه می‌گفت بهنام طبعش بلنده. بعضی وقت‌ها با مامان‌جون و بابا می‌رفتیم اردستان. یک بار ما را برد سر خاک آقا جون و من را معرفی کرد. با نام خانوادگی خطابش می‌کرد. چند شب پیش [شهریور] رفتم فروشگاه ایرانی انار خریدم. پرسیدم انار که آبان می‌آید این انار مال کِی و کجاست. چقدر فروشگاه ایرانی مفهوم غم‌انگیزیست. بعد در خانه شروع کردم به انار خوردن. هیچ ربطی به انار اردستان نداشت. خیلی غصه خوردم.درس‌های و اندرزهای مامان‌جون را با شهرزاد مسخره می‌کردیم: تئوری توطعه. حالا هر از گاهی مرور می‌کنیم و می‌بینیم چقدر دقیق و به‌جا و عملی بود. درست مثل آن مردی که در ماهواره به زمین و زمان فحش می‌داد و ما بهش می‌خندیدیم. [توضیح: این متن در شهریور نوشته شد که دکتر سکویی هنوز طعم رضایت‌بخش عدالت را نچشیده بود] با این تفاوت که پند‌های مامان‌جون کوتاه و مودبانه بود.زمان برنمی‌گردد. اگر هم برگردد٬ دیگر نه مامان‌جون هست٬ نه باغ سَرخ و قناتش.«به رود زمزمه‌گر گوش کنکه می‌خواندسرود رفتن و رفتنوبرنگشتن‌ها»رها ز شاخه، حمید مصدق + نوشته شده توسط بهنام در یکشنبه هشتم آبان ۱۴۰۱ و ساعت 10:56 | عشق...